15 - 24 tydzien ciąży - bóle, stres, fizjoterapeuta, pierwszy ruch, USG połówkowe, płeć, wolność

No trochę mi się uzbierało tematów do omówienia :) A to dlatego że od świąt nie mam spokoju i cały czas dużo rzeczy się dzieje. Ale po kolei.
Zacznę od tego że mniej więcej w 15 tygodniu zaczęły mi się dość mocne bóle podbrzusza, przeważnie w nocy lub podczas spacerów.  No i powiem że nieźle nastraszyłam się i stwierdziłam że muszę umówić ekstra wizytę u gina żeby to skonsultować. Był to tydzień przed świętami. Wyszłam na przerwę obiadową z pracy żeby udać się na wizytę. Od rana piłam melisę. Siedzę pod gabinetem jak na szpilkach i modlę się żeby wszystko było ok. I nagle dzwoni mąż i mówi że rzucił mu się pod ciężarówkę samobójca (jest kierowcą ciężarówek między innymi). Mówi że nie wie czy ta osoba przeżyje i czeka teraz na policję. Mi już wtedy zakuło serce - to już było zdecydowanie za dużo dla mnie na tamten moment. No ale wizyta odbyła się i na szczęście wyszłam uspokojona jeśli chodzi o ciążę - doktor mnie zbadał i powiedział że chodzi o rozciągnięcie mięśni które utrzymują macice i inne narządy. Są dość mocno naciągnięte i dają o tym znać. Zlecił mi konsultację fizjoterapeuty chociaż nie do końca mogłam sobie wyobrazić co taki specjalista może zrobić z tymi mięśniami.
Wracając do wypadka męża, tamten wieczór był bardzo dramatyczny. Był to ogromny szok dla niego i trochę mniejszy dla mnie (bo nie widziałam tego na żywo). Generalnie sytuacja była taka że mąż jechał swoją stroną a po lewej był chodnik po którym szedł w tym samym kierunku młody chłopak który nagle obrócił się i sprintem wybiegł na środek drogi, zatrzymał się twarzą do ciężarówki kilka metrów przed. Nie było żadnych szans na zatrzymanie takiej ciężarówki w kilka sekund. Mąż bał się nawet wyjść z kabiny ale na szczęście ktoś jechał za nim i zatrzymał się pomóc - razem wyszli do ofiary, tamten mężczyzna zadzwonił na policję bo mąż nawet tego nie był w stanie zrobić (tak nim trzepało). Kiedy przyjechała policja potraktowała męża dość przyjaźnie i wyrozumiale. Później na miejsce wypadku przyjechał ojciec ofiary i stało się jasne że syn miał problemy psychiczne i mieli iść z nim do psychiatry, tak że do męża ten Pan żadnych pretensji nie miał absolutnie na szczęście. Na dodatek koło ofiary znaleziono nóż kuchenny. Na następny dzień dowiedzieliśmy się że chłopak nie przeżył niestety. Natomiast doradzono nam że bez względu na to że sytuacja wygląda niewinnie dla męża to jeśli dojdzie do sądu biegły używając jakiś obliczeń matematycznych będzie w stanie coś zarzucić i że akurat ten biegły który by rozpatrywał tą sprawę w 90% procentach wypadków tego typu obarcza winą kierowcę. Nie mogliśmy na coś takiego pozwolić więc mąż musiał żeby mieć święty spokój zatrudnić bardzo drogiego adwokata który nam w tej chwili pomaga wyjść z tego. Na razie wygląda na to że do sądu nie dojdzie.
Co do bólów brzucha to po tamtej wizycie miałam kilkutygodniową przerwę i całkowicie nic mnie nie bolało. Nawet stwierdziłam że na razie nie pójdę do fizjoterapeuty, ale na następnej wizycie u gina na początku stycznie usłyszałam że jednak lepiej tego nie olewać nawet jak mam chwilową ulgę i lepiej umówić się na tą wizytę żebym następnym razem nie przestraszyła się jak coś takiego się stanie i wiedziałam jak sobie poradzić.
Co do świąt to bez względu na ten przykry wypadek daliśmy radę odizolować się myślami i skupić się na tym pięknym czasie szczególnie że mieliśmy odwiedziny dużej rodziny więc musieliśmy zająć się nimi i oczywiście fakt tego że mamy wreszcie maleństwo upiększał ten okres maksymalnie.
Co do wizyty do fizjoterapeuty to zdecydowałam się na nią i nie żałuję - dostałam bardzo lekkie ćwiczenia do wykonywania w domu żeby rozluźnić te miednicowe mięśnie. Fizjoterapeutka powiedziała że te mięśnie + mięśnie w pośladkach mam strasznie spięte i często to się zdarza w ciążach po in vitro lub po poronieniach. W sumie miałam i jedno i drugie niejednokrotnie za sobą o czym jej powiedziałam. Wyjaśniła mi że takie kobiety nieświadomie spinają te mięśnie żeby jak najmocniej trzymać płód w sobie i nie pozwolić mu "wypaść". Ot taka teoria. Przed tą wizytą bóle znowu powróciły ale do tej pory staram się prawie codziennie robić te ćwiczenia i jest dobrze.
Jeśli chodzi o zakupy ciążowe to mam poduszkę do spania z organicznej bawełny Poofi którą później mam zamiar wykorzystywać jako gniazdo do spania pomiędzy nami na łózku dla maleństwa. Też zakupiłam adapter na pasy do auta BeSafe. No i po USG genetycznym kupiłam 2 pierwsze ubranka :)
Pod koniec 19go tygodnia chyba poczułam pierwszy ruch - niezapomniane uczucie :) Po kilku dniach znowu się to powtórzyło i od tej pory kilka razy dziennie mam przyjemność czuć te lekkie kopnięcia.
Zbliżał się czas badania połówkowego - przyznam że byłam dość nakręcona szczególnie po tym jak nie raz w wiadomościach natrafiałam na artykuły o chorych dzieciach. Już sobie obiecałam że więcej nie będę o tym czytać. Na USG po raz pierwszy zabrałam męża - sam wykazał inicjatywę więc czemu nie? :) Na nasze szczęście wszystko jest w najlepszym porządku. Maluszek już ważył około 300g i w pewnym momencie słodko ssał kciuka :) Co do płci to nie ma wątpliwości że mamy chłopaka!
Jakiś tydzień po tym USG wybrałam się na zakupy i wtedy to już zaszalałam szczególnie że już wiedziałam jaka płeć. Mam już pokaźną garderobę śpioszków, body + pieluszki, kocyk, czapeczki i skarpetki.
Co do imienia to mieliśmy na razie bardzo wstępne rozmowy, odrzuciliśmy parę opcji które były przez którąś stronę nieakceptowane i na razie nam się nie spieszy podejmować ostateczną decyzję.
W pracy powiedziałam o ciąży na początku grudnia po pierwszym genetycznym USG żeby później na mnie nie było że mówię z małym wyprzedzeniem. Na samą nowinę reakcja była pozytywna jak najbardziej. Moja managerka jest z Portugalii a mieszka w Amsterdamie. W pewnym momencie rozmowy wspomniałam  że planuję iść na na zwolnienie pod koniec stycznia i że tak ustaliłam ze swoim lekarzem (tak na prawdę nic nie ustalałam ale chciałam tym podeprzeć się przewidując pytania). No i od tej części rozmowy reakcja już nie była taka wesoła - chodzi o to że na zachodzie częściej idzie się na zwolnienie jakiś miesiąc przed rozwiązaniem a wcześniej tylko i wyłącznie wtedy gdy są problemy zdrowotne. Więc moja managerka nie mogła zrozumieć po co ja mam iść na zwolnienie skoro mi się nic nie dzieje i w ogóle po co siedzieć w domu i nic nie robić. Nie mogła sobie wyobrazić że można ułożyć życie ciekawie nie siedząc przez całe dni przed komputerem jak robiłam dotychczas w pracy. Mam całe mnóstwo zajęć o których marzę od kilku lat i stosy książek do przeczytania na co wcześniej nie miałam czasu. Już mam stworzoną listę rzeczy które chciałabym zdążyć zrobić i widzę że 4 miesiące przed porodem to zdecydowanie za mało na to. No ale dla niej to było całkowicie niepojęte i wiedziałam że żeby czuła się bardziej komfortowo z moją decyzją muszę później wymyślić jakiś dodatkowy powód. Powód niestety pojawił się sam - chodziło o to że miałam złe wyniki badań moczu (o wiele za dużo leukocytów) co w sumie nie było nowością dla mnie bo ta przypadłość towarzyszy mi przez całe życie. Nie jest to jakieś obciążające może oprócz tego że chyba jestem bardziej podatne na infekcje pęcherza. Mój gin powiedział że mam się nie martwić o to i że nie powinno to w żaden sposób wpłynąć na ciążę. Jedynie zlecił zrobić posiew moczu żeby bardziej dokładnie to wszystko zbadać. W związku z tym poszłam do innego gina z LuxMed gdzie mam pakiet z pracy żeby dostać skierowanie no to badanie. On natomiast był w ogóle w szoku że ja nie dostałam żadnego leczenia w związku z tym i powiedział że ignorowanie tego jest bardzo niebezpieczne. Zlecił mi jednorazowy antybiotyk który jest podobno bezpieczny w ciąży (Monural). Nie powiem że wtedy nie przestraszyłam się - zadręczałam się na maxa i zażyłam ten antybiotyk. Natomiast tak jak zwykle przyniosło to krótkotrwały  efekt więc musiałabym ciągle być na antybiotyku żeby utrzymywać dobry wynik, co nie miałoby sensu, więc postanowiłam zaufać swojemu ginu i wierzyć że to nie stanowi problemu. Natomiast zdecydowałam że wykorzystam tą sytuację tłumacząc dlaczego idę wcześniej na zwolnienie motywując to niezbędnym leczeniem. Moja managerka dalej była zdziwiona i pytała się czy na pewno mój lekarz wie że ja mogę pracować z domu i czy nie da się połączyć leczenia z pracą. Trochę już miałam dość tych dyskusji i po prostu powiedziałam że taka jest decyzja lekarza i  wolę zastosować się.
W ten oto sposób 19 stycznia miałam ostatni dzień pracy. Strasznie dużo uzbierało mi się spraw do przekazania innym osobom że nawet nie miałam kiedy się cieszyć i przepracowałam ponad 12 godzin zamiast standardowych 8 + musiałam jeszcze coś kończyć w domu na komputerze przez kolejne parę dni żeby już mieć całkowitą wolność.
W ten pierwszy weekend mieliśmy zaplanowaną pierwszą podróż - wyjazd na 10 dni do mojego rodzinnego miasta. Świetnie spędziliśmy czas z moją rodziną i czułam się wyśmienicie - to poczucie wolności i szczęścia ze wszystkiego co mnie ostatnio spotkało rozpierało mnie.
Co do zmian zewnętrznych z ostatnich tygodni to oczywiście większy brzuszek i może trochę bardziej uwidocznione naczynia krwionośne i to by było tyle. Przytyłam w sumie 4,5 kg. Brzuszek już jest w takim rozmiarze że gdybym chciała go ukryć to miałabym problem - może parę rzeczy z mojej garderoby nadawało by się na to a reszta rzeczy ładnie wszystko podkreśla :)
Kolejna podróż to był wyjazd rodzinny wprost z mojego miasta do Włoch w góry. Oprócz nas z mężem zabrał się jeszcze brat z żoną i trójką dzieci oraz moja mama. Spędziliśmy tydzień w przepięknie położonym miasteczku w górach Bormio. Z wyciągów korzystał tylko mąż gdyż jest pasjonata snowboardu a reszta osób spędzało czas bardziej pasywnie - spacery, zakupy, termy, kulinarne doznania i innego rodzaju relaks ;)
Wróciliśmy pełni wrażeń kilka dni temu i snuję teraz wielkie plany na najbliższe tygodnie ciesząc się tym wolnym czasem który mi jest dany.